ردیابی ژنهای مقاومت به ماکرولید، لینکوزآمید و استرپتوگرامین در نمونههای بالینی استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس مقاوم به متی سیلین در شهر اصفهان

مقدمه با افزایش مقاومت آنتی بیوتیکی در میان عوامل ایجاد کننده عفونت های بیمارستانی درمان چنین عفونت هایی با مشکل روبرو شده است. استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس به عنوان یکی از شایع ترین دلایل عفونت های بیمارستانی شناخته شده است. این مطالعه، با هدف تعیین فراوانی مقاومت به آنتی بیوتیک های ماکرولید، لینکوزآمید و استرپتوگرامین mlsb)) در جدایه های بالینی استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس مقاوم به متی سیلین (mrse) انجام شد. روش ها در یک بازه زمانی 8 ماهه از میان 250 نمونه بالینی استافیلوکوکوس 100 جدایه استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس جداسازی و نمونه های mrse به روش دیسک دیفیوژن سفوکسیتین جداسازی شد. مقادیر حداقل غلظت مهارکنندگی (mic) اریترومایسین با روش میکرودایلوشن سنجیده شد. فراوانی فنوتیپ مقاومت القایی به کلیندامایسین به روش آزمون d تعیین شد و ژن های مقاومت به mlsb با استفاده از تکنیک pcr ردیابی شد. یافته ها از بین 100 سویه استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس 52 جدایه mrse بودند که 4/80 درصد با  mg/ml1024mic> و 5/19 درصد با  mg/ml128mic≤ بودند. فراوانی فنوتیپ های مقاومت imlsb، ms و cmlsb به ترتیب 3/17 % ، 4/13 % و  48 % بودند. فراوانی ژن های مقاومت ermc ، msra و erma به ترتیب 73 %، 5/11 % و 7/5 % بود. نتیجه گیری یافته های حاصل از این مطالعه، نشان دهنده افزایش مقادیر mic اریترومایسین در میان جدایه های mrse بود. از سوی دیگر فراوانی نسبتا بالای ژن ermc در میان جدایه ها هشداری جدی برای سیستم های بهداشتی می باشد و لزوم اتخاذ روش های درمانی دقیق و مناسب را پس از انجام آزمون های حساسیت آنتی بیوتیکی طلب می کند.